Kategoria poświęcona zagadnieniom starzenia się oprogramowania, zachowania cyfrowego dziedzictwa, emulacji i migracji danych. Cyfrowe dziedzictwo, cyfrowe artefakty, cyfrowe popioły.
Obecnie zaobserwować można konsekwentny spadek liczby użytkowników bezpłatnych usług hostingowych. Ich udział w rynku maleje. Właściciele likwidowanych serwerów nie są zainteresowani tworzeniem i utrzymywaniem archiwów. Dlatego też pojawiło się wiele inicjatyw oddolnych, których celem jest ocalenie treści przed skasowaniem.
Dziedzictwo kulturowe jest tym, co współczesne społeczeństwo wybiera z przeszłości, aby przekazać przyszłym pokoleniom. Większym problemem od samej archiwizacji i zapewnienia dostępności cyfrowych kolekcji może być wybór tego, co zostanie zakwalifikowane jako dziedzictwo kulturowe istotne do zachowania. Dotyczy to w szczególności cyfrowych artefaktów.
Sieć jest sama w sobie ważnym źródłem historycznym, dlatego warto zwrócić szczególną uwagę na zasoby zgromadzone w archiwach internetowych. Niebawem zasoby typu 'reborn-digital material’ będą prawdopodobnie jedynym źródłem wiedzy historycznej, jakie pozostanie dla przyszłych pokoleń.
Gdy treści starzeją się stają się coraz bardziej oderwane od kontekstu i coraz mniej istotne. Dostępność „starych informacji” może grozić surowymi i daleko idącymi konsekwencjami dla cenionych społecznie i często chronionych indywidualnych interesów reputacji, tożsamości i rehabilitacji. Tymczasem „prawo do bycia zapomnianym” stworzyło przestrzeń dla odkupienia i przebaczenia w erze cyfrowej.
Erę demokratyzacji informacji charakteryzuje niespotykane dotąd uwolnienie treści cyfrowych. Według Penny Carnaby wszyscy jesteśmy częścią pokolenia, które na masową skalę „usuwa, kasuje treści” (delete generation). Jest to metafora opisująca skalę i tempo bezpowrotnej utraty treści cyfrowych tworzonych globalnie przez użytkowników z całego świata.
Niebawem upłynie 40 lat, jak do rąk użytkowników oddano pierwszy, w pełni wyposażony komputer przenośny. Był to komputer Osborne 1. Przyrównano go do radia polowego z II Wojny Światowej, które skrzyżowano z miniaturą panelu przełączników samolotu DC-3.
W kulturze cyfrowej na pierwszy plan wysuwają się takie aspekty jak: matematyczność, holistyczny charakter wiedzy, świadome wykorzystywanie mediów czy łączenie teorii z praktyką. Humanistyka cyfrowa to użycie cyfrowych technologii do zadawania pytań, prowadzenia badań, stawiania hipotez i analiz, a także prezentowania dziedzictwa kulturowego ludzkości.
Archeologia znajduje się obecnie w fazie eksperymentów z urządzeniami cyfrowymi i oprogramowaniem. Stopniowo przyjmuje je, jako wiodące narzędzia badawcze. Archeologia powinna w sposób inteligentny wykorzystywać technologie informacyjno-komunikacyjne, ponieważ mogą one zwiększyć jej potencjał w XXI wieku.
Pierwsze maszyny cyfrowe były jednostkami stacjonarnymi o dużym ciężarze i nieprzeciętnych gabarytach. Monstrualny rozmiar nie przekładał się jednak na wydajność. Szybko zostały zminiaturyzowane i połączone w systemy zintegrowane. Dostęp do globalnej sieci sprawił, że stały się także ogólnodostępne. Na takich podwalinach zrodziła się analityka internetowa.
Digital Vellum to utrwalenie ekosystemu cyfrowego wraz z podtrzymującą jego egzystencję infrastrukturą – swoiste zdjęcie rentgenowskie zawartości dysków, aplikacji i systemu operacyjnego wraz z opisem maszyny. Digital Vellum zakłada zachowanie „cyfrowej migawki”, tak aby możliwe było odtworzenie przeszłości w przyszłości.
